محمد علی بهمنی

محمد علی بهمنی در سال ۱۳۲۱ در دزفول زاده شد. پدرش سوزنبان خطوط راه آهن بود. وي به دليل شرايط زندگي از هفت سالگي در چاپخانه مشغول به کار شد. به قول خود او شايد چاپخانه مدرسه ديگري براي آموختن او بود. وي در سال­هاي کار در چاپخانه به طور اتفاقي با فريدون مشيري آشنا شد و همين آشنايي او را کم کم وارد دنياي شعر کرد. بهمني به تشويق مشيري، که به ذکاوت و طبع شعر او پي برده بود، دست به سرودن شعر زد. طولي نکشيد که با توجه به توانايي­هايش جايگاه خاصي به دست آورد و اين جايگاه با دو مجموعه­ي در بي وزني و باغ لال محکم­تر شد.

آشنايي با شاعران تاثير گذاري چون منوچهر نيستاني باعث روي آوردن او به غزل شد. بهمني به همراه دوست دوران جواني­اش حسين منزوي بعدها باني جرياني در شعر امروز به طور اعم و غزل  معاصر به طور اخص شده­اند، که حاصل آن روي آوردن هزاران شاعر جوان به غزل بود. محمد علي بهمني با مجموعه­ي کم نظير گاهي دلم براي خودم تنگ مي­شود به عنوان چهره­ي ماندگار غزل امروز جايگاه خود را تثبيت کرد و بعدها با مجموعه­ي شاعر شنيدني است و مجموعه­ هاي پس از آن مهر تاييدي بر شايستگي خود براي کسب اين جايگاه زد.

بهمني از سال ۱۳۴۵ همکاري خود را با راديو آغاز کرد و پس از آن به شغل آزاد روي آورد. استاد تا سال ۱۳۵۲در تهران بوده و پس از آن بندر عباس افتخار سکونت او را داشت. ايشان در حال حاضر مسئول چاپخانه دنياي چاپ بندرعباس و مدير انتشارات چي چي کا در آن شهرستان است. وي در ترانه­سرايي نيز يکي از توانمندترين و موثرترين ترانه­سرايان روزگار ماست و تا کنون با هنرمندان زيادي در عرصه­ي موسيقي همکاري داشته است که از جمله شاخص­ترين آن­ها زنده ياد ناصر عبدالهي است که بيشترين ترانه­ها و اشعار زيباي استاد را با صداي بي­نظير و جاودانه­اش به گوش هموطنان اهل دل رسانده است. امانم بده مجموعه­اي از ترانه­هاي استاد است که در سال ۱۳۸۰ منتشر شد.

استاد در مصاحبه­اي راجع به کودکي و مادر خويش چنين مي­گويد:

مکتب خانه­ي مادر که زن آگاه و تا حدودي آشنا به دو زبان عربي و فرانسه بود به وسيله­ي پدر خشن و متعصب تعطيل شده بود.حقوقي هم که پدر از کار سوزنباني در راه آهن مي­گرفت کفاف زندگي را نمي­داد و من ناچار به کار تمام وقت با شب کاري­هاي پي در پي بودم. مادر را نه فقط به پاس مادر بودن، بلکه به ظلمي که به استعدادش رفته بود، به شيوه­اي خاص دوست داشتم و اولين شعر قابل چاپ من نيز در ده سالگي براي او بود.

اي واژه­ ي بکر جاودانه

اي شعر موشح زمانه

اي چشمه ­ي سينه جوش الهام

اي حس لطيف شاعرانه

اي مطلع و مقطع غزل­ها

اي لطف و ترنم ترانه

شب­ها که ز ديده خواب گيرد

شعرم به سروده­اي شبانه

بينم که نشسته­اي تو بيدار

بر بستر طفل پربهانه

آوازه ي گرم لاي لايت

افکنده طنين شاعرانه

شاعر نه منم، تويي که باشد

شعرت همه شور مادرانه

احساس تو را کسي ندارد

از توست مرا هم اين نشانه

کتاب­شناسي محمد علي بهمني:

باغ لال (۱۳۵۰)، در بي وزني (۱۳۵۱)، عاميانه­ها (۱۳۵۵)، گيسو،کلاه،کفتر (۱۳۵۶)، گاهي دلم براي خودم تنگ مي­شود (۱۳۶۹)، غزل (۱۳۷۷)، شاعر شنيدني است (۱۳۷۸)، عشق است (۱۳۷۸)، نيستان (۱۳۷۹)، کاسه آب ديوژن، امانم بده (۱۳۸۰)، اين خانه واژه­هاي نسوزي دارد (۱۳۸۲)، چتر براي چه؟! خيال که خيس نمي شود (۱۳۸۶)، تازه­ها (۱۳۸۷)

منبع :

وب سایت یک دوست.