این بنا در جاده تبریز – اهر از نوع کاروانسراهای کوهستانی، بدون حیاط مرکزی است. پلان آن مستطیل شکل بوده و در گوشه های بنا با برجک هایی تقویت شده است.

هشتی ورودی از طرف غرب به داخل سالن با پنج گنبد عرقچین باز می شود و سالن های طرفین کالدور میانه از هر طرف پنج سالن (در مجموع ۱۰سالن) از کالدور مرکزی منشعب شده است. دیوارها در داخل و خارج با سنگ مالون بنا شده و سقف ها آجری است. احداث بنا با توجه به شواهد و قرائن می تواند متعلق به دوره صفویه باشد. از خصوصیات این بنا که بعنوان کاروانسرای کوهستانی استفاده می شده است، بسته بودن بنا برای زمستان های سخت و پربرف بوده. گویجه بل تمام عناصر یک کاروانسرای شاخص ایرانی را دارد. سردر ورودی، شترخان(محل نگهداری شترها) و محل استقرار مسافران بخشی از عناصر اصلی این کاروانسرا را تشکیل می دهد. برخلاف کاروانسراهای تیپ فلات داخلی که عناصر به دور میان سرایی ساخته می شدند، این بنا از معماری بومی سرزمین آذربایجان پیروی کرد.