آرامگاه عارف قزويني شاعر و ترانه‌سراي معروف معاصر در محوطه آرامگاه شيخ‌الرئيس ابوعلي سينا قرار دارد.
ابوالقاسم عارف قزويني در سال ۱۲۶۱ خورشيدي در قزوين متولد شد. عارف صرف و نحو عربي و فارسي را در قزوين و موسيقي را نزد حاج صادق خرازي فراگرفت. عارف مدتي به اصرار پدرش؛ ملاهادي وکيل، در پاي منبر ميرزاحسين واعظ؛ يکي از وعاظ قزوين، به نوحه‌خواني پرداخته و عمامه ‌بست ولي پس از مرگ پدر عمامه را برداشت و ترک روضه‌خواني کرد.
عارف در سن ۱۷ سالگي به دختري به نام «خانم بالا» علاقه وافري پيدا کرد و با او به صورت پنهاني ازدواج کرد اما فشارهاي خانواده دختر سبب شد تا عارف به ناچار به رشت رفته و پس از بازگشت با وجود عشق بسيار، آن دختر را طلاق دهد. عارف تا آخر عمر ازدواج نکند.
عارف در سال ۱۳۱۶ هجري قمري به تهران آمد و چون صداي زيبايي داشت با شاهزادگان قاجار آشنا شد و مورد توجه مظفرالدين شاه قرار گرفت. در سال ۱۳۲۳ هنگامي که زمزمه مشروطيت بلند شد، عارف با غزل‌هاي خود به موفقيت مشروطيت کمک کرد. در سال ۱۳۳۵ يکي از دوستان وي به نام عبدالرحيم خان خودکشي کرد و اين اتفاق سبب شد عارف به جنون مبتلا شود. نظام‌السلطنه مافي او را براي مداوا به بغداد برد که پس از آن با شروع جنگ جهاني اول به استانبول نقل مکان نمودند. عارف که از اين سفر رضايت نداشت در سال ۱۳۳۷ هجري قمري به تهران بازگشت و کنسرت باشکوهي ترتيب داد.
عارف قزويني در سال ۱۳۰۵ خورشيدي به دعوت دوستي به بروجرد رفت تا شرح احوال دوره آزادي‌خواهي را بنويسد اما در اثر وقوع حادثه‌اي ناخوشايند (مسموم کردن يکي از سگ‌هايش)، از بروجرد خارج شد و به اراک پناه برد اما وي در اراک نيز در آسايش نبود. پس از آن با شدت گرفتن بيماري (مالاريا)، حنجره‌اش گرفت و از خواندن بازماند و نتوانست از عهده معالجه آن برآيد. وي در سال ۱۳۰۷ خورشيدي جهت معالجه حنجره خود نزد دکتر بديع به همدان رفت و براي هميشه در آنجا ماند. عارف باقي مانده عمر را در خانه‌اي اجاره‌اي در يک قلعه کوچک در دره مراد بيک به صورت تبعيدي و خودخواسته سکونت گزيد. او در سال‌هاي پاياني با فقر دست به گريبان بود تا اين که در روز يکشنبه يکم بهمن ماه ۱۳۱۲ خورشيدي در سن ۵۴ سالگي از دنيا رفت.

آرامگاه عارف قزوینی

عارف قزوینی

منبع: سیری در ایران