جنگلهاي حرا هر ساله افراد زيادي را براي تماشا به سوي خود جلب مي‌کند . ويکي از نقاط ديدني استان هرمزگان در جنوب ايران است.
سواحل جنوبي ايران با مناطق خشک و دريايي آب شور شناخته شده است؛ اما نکته شگفت انگيز اين منطقه گياهي است که بي نياز به آب شيرين مي‌رويد.
به روايتي اين گياه اسطوره‌اي که از اشک چشم آدم روييده‌است، حرا نام دارد و به افتخار دانشمند شهير ايراني، بوعلي سينا اين نام را بر آن نهاده‌اند. اين درختچه در سواحل ومرداب‌هاي ساحلي مصر، عربستان و سواحل جنوب ايران، ديده مي‌شود. حرا در ۸ منطقه حفاظت شده بين المللي ايران مي‌رويد که در اين ميان جنگل‌هاي هميشه سبز دريايي حرا در حاشيه شمالي غربي قشم، از زيباترين گردشگاه‌هاي خليج فارس به شمار مي‌آيد.
به اين گياه در بندرعباس حرا، در بلوچستان تمر و در بعضي از نقاط تول گفته مي‌شود. به عربي نيز آن را شوري و شوره مي‌نامند. حرا، گياهي از تيره شاه پسند است. دانه آن روي درخت مادر مي‌رويد و نهال توليد مي‌کند. سپس از درخت جدا مي‌شود و داخل مرداب مي‌افتد. جنگل حرا بر دريا و آب شور قرار دارد واين سازش با آب شور و شرايط نامناسب، از حرا يک گياه استثناييي ساخته‌است.
درختان حرا، در قسمتهاي کم عمق خور خوران کنار و روي تپه‌هاي جزيره مانندي که هنگام پايين رفتن آب دريا از آب بيرون مي‌مانند قرار گرفته‌است. عمق آب اين مناطق از يک تا يک و نيم متر تجاوز نمي‌کند؛ بنابراين جنگل هنگام بالا آمدن آب دريا، در آبهاي نيلگون خليج فارس به حالت شناور مي‌ماندو با فروکش کردن آب دريا به مدت ۶ تا ۷ ساعت مانند جنگل‌هاي مناطق خشک نمايان مي‌شود.
مساحت کل جنگل‌هاي حرا ۷ هزار و ۵۰۰ هکتار و مساحت حوزه جزيره قشم ۲ هزار و ۴۰۰ هکتار تخمين زده شده‌است. جنگل‌هاي حرا خليج ناي بند گسترده ترين نواحي پراکنش اين اجتماعات در ختي کمياب با وسعت ۳۹۰ هکتار، آخرين مجموعه انبوه و وسيع اين در ختان ساحلي درجنوب غربي آسيا محسوب مي‌شود. جنگل‌هاي حرا عسلويه بوشهر به عنوان ذخيره گاه بيوسفري ساحلي آب‌هاي جنوب کشور در پارک ملي دريايي ناي بند يکي از مناطق حساس ساحلي به شمار مي‌آيد که در اکوسيستم خود گياهان شور پسند دريايي، جانداران کف زي و پرندگان مهاجر اقيانوسي را پناه داده‌است و به عنوان بانک ژني سودمند براي نسل حاضر و آينده نقش ايفا مي‌کند. وجود جنگل‌هاي حرا در کرانه خليج منحصر بفرد ناي بند عسلويه بوشهر، اين منطقه را به صورت بي نظير ترين پارک ملي دريايي بين المللي معرفي کرده‌است.
جنگل حرا در سواحل جنوبي ايران، مهد انواع گوناگون آبزيان، پرندگان و دوزيستان است. از پرندگان مي‌توان به مرغ ماهيخوار، حواصيل، لک لک، پليکان، مرغابي ومرغ دريايي و از ماهي‌ها به خرچنگ، مار دريايي، شيلو، کلينگ (نوعي از صدف) و انواع مختلف قورباغه اشاره کرد.
به همين دليل به جنگل‌هاي حرا در ا منطقه قشم، ۳ عنوان جهاني منطقه حفاظت شده بين المللي، ذخيره گاه زيست کره و تالاب بين المللي نام داده اند؛ چرا که ۸۰ دررصد آبزيان خليج فارس دوره تخم ريزي خود را در اين منطقه مي‌گذرانند.
گياهان حرا برگهايي با ظاهر بيضي شکل و قاعده‌اي باريک (دوکي شکل رويه سبز و براق دارند و پشت برگها نيز سفيد يا خاکستري رنگ است. طول اين برگها حدود ۵ تا ۵/۷ سانتي متر است. ميوه حرا، بادامي شکل است و به يک خامه باريک منتهي مي‌شود.
درختان حرا از نوع گياه مانگرو است که مي‌تواند در آبهاي شور زندگي کند و بافت ساقه، تنه و ريشه اين درخت به گونه‌اي است که آب شور دريا را تصفيه ومواد مورد نياز آن را جذب و بقيه مواد را دفع مي‌کند. پوست حرا بر باسيل هانزن که موجب جذام مي‌شود، موثر است. شيره درون آوندهاي آن بر بيماري خشکي که بيماري پوستي شايع در منطقه هرمزگان است، تاثيري قابل توجه دارد. در صنعت از تانن موجود در حرا، براي توليد جوهر مازو استفاده مي‌شود. چسب تخته و خمير چوب از ديگر مصارف صنعتي آن است.
مناطق حراخيز ايران عبارتند از تياب، جاسک چاربهار و کناره‌هاي شمالي و غربي جزيره قشم. در زمينهاي اطراف خورتياب از حدود ۳ کيلومتري بندر تياب ميناب، بوته‌هاي حرا به چشم مي‌خورد. طول خورتياب ۷ مايل دريايي است. در ۲ سمت خور جاسک و در چابهار نيز حراهايي به شکل پراکنده ديده مي‌شود؛ اما بهترين نوع حرا از نظر رشد ارتفاع و انبوهي در ناحيه قشم، ميان سواحل قشم، پل و خمير است.
از راه خشکي (مثلا سواحل قشم) راهي به درون جنگل‌ها نيست و تنهاراه ديدن آنها، راه آبي است. براي تماشاي اين جنگل نيز بايد با ناخدايان پرتجربه همراه شد، چون تنها آنها مي توانند آبراهه‌هاي کوچک و متعدد موجود جنگل را شناسايي کنند.

منبع: persiangulf.tv